เจ้าแม่ระฆัง 

นิทานจีน

จักรพรรดิจีนสั่งเสนาบดีให้จัดสร้างระฆังใหญ่หนักสิบตัน  เพื่อใช้ตีบอกเวลาให้ดังไปไกล

สองเดือนผ่านไป  จักรพรรดิมาดูระฆังที่สร้างเสร็จ  ก็กริ้วหนัก  เพราะระฆังเหล็กสีดำไม่สวย  ซ้ำเสียงก็ไม่ดังกังวาน  จึงสั่งเสนาบดีให้หล่อเป็นระฆังเงินให้เสร็จภายในสองเดือน  ถ้าทำไม่ได้จะประหารช่างทุกคน รวมทั้งเสนาบดี

ใกล้ถึงกำหนด  การหล่อระฆังที่ดำเนินมาด้วยดีเริ่มมีปัญหา  ไม่ว่าจะทำอย่างไร  ระฆังก็ไม่รวมตัวเป็นรูปตามที่ต้องการ

ลูกสาวของหัวหน้าช่าง  เห็นพ่อไม่กลับบ้านมาหลายวัน จึงตามไปดูที่โรงหล่อ  เมื่อรู้ว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะต้องหล่อระฆังให้เสร็จ  มิฉะนั้น ทุกคนจะต้องถูกประหารชีวิต  นางจึงตัดสินใจกระโดดลงไปที่เตาเผาเพื่อช่วยให้ระฆังหลอมตัว  ช่างเติ้งวิ่งไปจะฉวยตัวลูกสาวไว้  แต่คว้าได้เพียงรองเท้าข้างเดียว

ทันใดนั้น  ระฆังก็หลอมตัวได้สนิท  และมีเสียงดังกังวานไปถึง ๔๐ ลี้  แต่ระฆังนี้จะทอดเสียงตอนจบว่า "เซียะ   เซียะ เซียะ"  ซึ่งมีความหมายว่า  "ขอรองเท้า"

ปัจจุบัน ระฆังเหล็กที่ใช้ไม่ได้นั้น ยังอยู่ที่หลังหอระฆังเงินในกรุงปักกิ่ง  และใกล้ๆกับหอระฆัง  บรรดานายช่างได้สร้างศาลอุทิศให้แก่บุตรสาวของช่างเติ้ง  ซึ่งผู้คนนับถือบูชาเป็นเจ้าแม่ระฆังสืบมา