ซาวดาเด้ เป็นคำที่เราได้ยินเป็นครั้งแรกเมื่อสักประมาณสิบห้าปีก่อนจากการได้อ่านหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องนึง โดยในนั้นได้บอกเอาไว้ว่าคำนี้เป็นภาษาโปรตุเกสที่ไม่มีคำแปลที่เหมือนกับภาษาใด แต่สามารถอธิบายได้ว่ามันคือ 'ความพยายามอย่างแรงกล้าที่จะนำความสุขที่หายไปกลับคืนมา' เราประทับใจในคำอธิบายนี้มากเลยเก็บมันไว้ในลิ้นชักความทรงจำของตัวเองตลอดมา จนกระทั่งหลายปีต่อมาก็ได้พบกับคำนี้อีกครั้งบนโลกอินเตอร์เน็ตที่ทำให้เราได้เห็นคำที่แท้จริงของมันที่เขียนว่า 'Saudade' เป็นครั้งแรกเนื่องจากหนังสือเล่มนั้นที่เคยอ่านได้เขียนคำนี้ไว้เป็นภาษาไทยเท่านั้น และด้วยความบังเอิญในการ พบเจอในคำนี้อีกครั้ง ก็คือช่วงเวลาเดียวกันกับที่เราเพิ่งเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยในปีแรก ซึ่งได้มีวิชาที่ให้เราลองนึกชื่อรีไซเทิล การแสดงดนตรีจบที่นักศึกษาปีสามและปีสี่ผู้ศึกษาในคณะดุริยางคศิลป์จะต้องทำกันทุกคน โดยเราเลือกชื่อ 'Saudade' ขึ้นมาอย่างไม่ลังเลเลย

​

ทำไมเราถึงใช้คำนี้ อาจเป็นเพราะความหมายของมันที่เคยได้ยินเป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกประทับใจในความหมายของมันมาก มนุษย์เราพยายามไขว่คว้าหาทุกอย่างที่ตนเองต้องการ ไม่ว่าจะชื่อเสียง เงินทอง ฐานะทางสังคม ทุกคนต่างมีหลายเหตุผลในการแสวงหามันแต่ในท้ายที่สุดแล้ว ทุกๆ อย่างมันอาจรวมกันเป็นอย่างเดียวกันนั่นคือ 'ความสุข' เพราะเราคงไม่อยากใช้ชีวิตโดยปราศจากมันจริงไหมล่ะ ยิ่งบางครั้งความสุขเหล่านั้นได้หล่นหายไป หายไปในความทรงจำ ผู้คน สิ่งของ หรือระหว่างทางที่เราแสวงหาบางสิ่งด้วยที่เราคิดว่าสิ่งนั้นคือความสุข โดยที่เราเผลอทำความสุขทีเราเคยมีอยู่แล้วหายไปโดยไม่รู้ตัว

​

Matar saudades เป็นคำที่เสริมความรู้สึกอันแรงกล้าของ 'การโหยหาซึ่งความสุขที่หายไป' ยิ่งกว่าเดิม เพื่อให้รับรู้ถึงความรู้สึกของซาวดาเด้ที่นับวันจะยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นนับจากวันที่เราทำมันหายไป โดยโปรเจคนี้เราจะนำเสนอถึงความรู้สึกที่โหยหานี้ผ่านสามส่วนด้วยกันคือ ดนตรี ผู้คน และเรื่องราวที่เกิดขึ้นของเรา ที่เชื่อมถึงกันของความหวัง แรงบันดาลใจ และการตามหาของซาวดาเด้ที่แตกต่างกันไปในแต่ละเรื่องราว