สวัสดี ข้าชื่อวาเลนไทน์ ข้าก็แค่เด็กสาวธรรมดาทั่วไปที่เกิดมามียศฐาสูงส่ง..อย่างเจ้าหญิงแห่งเมืองยูโทเปีย ครอบครัวของข้ามีเพียงสามคนเท่านั้น ได้แก่ ข้า พ่อและแม่ พวกเรามีความสุขดี จนกระทั่งงานครบรอบวันเกิดสิบหกปีของข้าเริ่มขึ้น มันควรจะเป็นวันเกิดที่ดีที่สุด ข้าควรจะได้เห็นบรรดาพี่น้องประชาชนยิ้มร่าและเต้นรำไปพร้อมกับเสียงเพลงเกลาเปียโนของข้า...แต่เพราะเจ้าคนชั่วช้าอย่างคารอสโผล่ออกและมาทำลายจนย่อยยับไม่เป็นชิ้นดี..แถมหมอนั่นยังบังคับให้ข้าแต่งงานกับเขาภายในสามวัน ความโหดร้ายที่เกิดขึ้นนี้มันทำให้ข้ายอมไม่ได้เลยต้องออกเดินทางไปพร้อมกับเพื่อนมังกรสุดโสภาอย่างวาเลนเซียและหาทางจัดการกับเขา! แต่ข้าเองก็คิดน้อยไป...ตัวข้านั้นเป็นแค่หญิงสาวตัวจ้อย ไม่ได้มีแรงหรือพลังวิเศษอะไรจะมาจัดการกับเขาได้หรอก ความคิดพวกนี้ทำให้ข้าท้อถอยซะจนอยากที่จะกลับไปแต่ทว่าโลกใหม่ที่มังกรสาวพาข้ามานั้นทำให้ข้าเปลี่ยนความคิดไปตลอดกาล.. โลกนี้เป็นโลกที่สดใสมาก ๆ ทุกคนในโลกต่างบรรเลงเสียงดนตรีกันอย่างสนุกสนาน โลกใบนี้มีชื่อว่ามิวสิก้า.. เป็นอาณาจักรที่ปกครองด้วยเวทย์มนตร์ของเสียงดนตรี ทุก ๆ เช้าบรรดาแฟร์รี่จะออกมาเต้นรำและร้องเพลงเพื่อสรรสร้างมูซีเรียออกมากันอย่างให้ควัก สีหน้าของพวกเขานั้นมีความสุขเต็มเปี่ยม...และใช่แล้วล่ะ นี่คือเรื่องเล่าที่ข้าไม่เคยเห็น... เพราะสิ่งที่ข้าพบเจอนั้นคือตรงกันข้ามกับสิ่งที่ราชินีบอกเล่าทุกอย่าง... ดอกไม้พืชพันธุ์อาคารบรรยากาศต่าง ๆ ล้วนเป็นพิษจากการสร้างมูซีเรียโดยการบรรเลงเปียโนออกมาด้วยจิตใจไม่บริสุทธิ์ นั่นทำให้เมือง ๆ นี้กำลังจะตาย... แน่นอนว่าคนที่สามารถถอนคำสาปได้นั้นจะต้องเป็นคนที่สามารถเล่นเปียโนได้อย่างลื่นไหลพร้อมกับจิตที่เข้าถึงอารมณ์บทเพลงนั้นจะสามารถทำให้มูซีเลียที่ออกมานั้นแข็งแรงและทุก ๆ จะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

แน่นอนว่ามันอาจจะฟังดูประหลาด แต่ลองเชื่อดูสักหน่อยก็ไม่เสียหายนี่นา เครื่องดนตรีทุกเครื่องล้วนมีเวทย์มนตร์เป็นของตัวเอง

แล้วเจ้าล่ะ... เวทย์มนตร์ของเจ้าเป็นแบบไหนกันนะ?