เมื่อได้ขึ้นชื่อว่าเป็นมนุษย์ คำว่าตลอดไปนั้นไม่มีอยู่จริง แล้วเราต้องเติบโตจนถึงเมื่อไหร่ถึงจะเคยชินกับการจากลา และมองว่าสิ่งนี้เป็นความธรรมดาของโลก? เขาจะรู้สึกแบบไหน, คนที่เติบโตไปจนถึงปลายทางตรงนั้น คอยนั่งมองดูการหายจากกันไปของอีกคนและอีกคน

บทเพลงและรูปถ่ายคือเครื่องย้ำเตือนการมีอยู่ของคนหนึ่ง เมื่อใดที่ลมหายใจถูกขอคืนกลับสู่ธรรมชาติของโลก สองสิ่งนั้นจะเป็นตัวจัดเก็บกาลเวลาที่จะรักษาเขาคนนั้นเอาไว้ในหัวใจของคนที่ยังคงอยู่ที่นี่

ใน Recital Project ครั้งนี้ ค้นหาและดำดิ่งไปในความงามของตัวจัดเก็บกาลเวลา เชื่อมต่อกับเรื่องราวชีวิตของนักประพันธ์ทั้งสองที่เกี่ยวพันกับความเศร้าและความตาย เข้ากับความเข้าใจใน aesthetics of recording medium และกระบวนการของ filmmaking เพื่อเป็นบทสรุปของการเดินทางของตัวเองจนถึงขณะนี้